پندها : از مراحل بالاي عرفان و توحيد، « رضا » است. « رضا » هم نشان دهنده اوج محبت و دلدادگي به خداوند است و هم نشانه اخلاص کمال و نداشتن هيچ انگيزه‌اي جز پسند و خواست پروردگار. آنان که به مقام رضاي خداوندي مي رسند در مقابل خواست خدا و تقدير او کاملا راضي هستند و اين را براي خود، کمال مي‌دانند و با پشتوانه « رضا »، هر مشکل و بلا و مصيبتي را صبورانه و عاشقانه تحمل مي‌کنند.
سالکان کوي حق، وقتي به مقام « رضا » دست مي يابند، به جايي مي رسند که نه تنها تلاش مي کنند خداوند بزرگ از آنها راضي باشد، بلکه مي کوشند خود از «قضا و قدر» الهي راضي باشند.
رضا بر دو قسم و هر دو قسم نيز از منازل سير و سلوك است؛
«قسم اول : آن است كه انسان بكوشد خدا از او راضى باشد؛ يعنى، با انجام واجب و ترك حرام به جايى برسد كه خدا از او راضى و خشنود باشد كه در اين صورت گرفتار قهر خدا نخواهد شد.
قسم دوم: آن است كه انسان بكوشد از قضا و قدر الهى راضى باشد؛ يعنى هر چه خدا انجام میدهد او بپسندد و به آن رضا بدهد و اين مقام، مهم است. البته مرحله اول براى هر انسانى لازم است؛ اما كسب مرحله و مقام دوم مقدور همه نيست.» (1)
"رضاي خداوند در اين است بندگان هميشه در مقام تقرّب به او باشند."

براي [به جهت] حاجت بندگان به تقرّب به مبدأ الطاف و به ادامه تقرّب به درگاه الهي، محبت به ياد او و ادامه ياد او دارد.

پس مي‌دانيم به درجه اشتغال به ياد او، انتفاع ما از تقرّب به او خواهد بود و در طاعت و خدمت او هر قدر کوشا باشيم به همان درجه مقرّب و منتفع و به قرب خواهيم بود.
 بايد بدانيم که هدف بايد اين باشد که تمام عمر، صرف در ياد خدا و طاعت او و عبادت باشد تا به آخرين درجه قرب مستعدّ خودمان برسيم.» (2)
بياييم براي رضاي خدا کار کنيم چرا که کار براي رضاي خدا و داشتن مرتبه «رضا»، سرمايه عظيمي است که هم وجدان انسان‌ها را همواره آرام و خرسند مي‌سازد، هم اميدآفرين و حرکت‌زا است و هم ايجاد انگيزه قوي مي‌کند.

    يکـي درد  و  يکي  درمـان  پسـندد        يکي وصل و يکي هجران پسندد
    من از درمان و درد و وصل و هجران        پسـندم  آنچه  را  جانان  پسندد

پاورقي:
1- آيت الله جوادي آملي
2- آيت الله محمد تقي بهجت