« غیبت تو سزای ماست »

یوسف فروختن به زر ناب هم خطاست نفرین اگر تو را به تمام جهان دهم

یوسفِ ندیده ! رو به کنعانِ کدام سمت و سوی زمین ، تو را گریه کنم و در پی شمیم پیراهنت ، در کجای بیابان‏ های سکوت و تشنگی ، خیمه ‏نشین شوم ؟ جمعه ‏های بی ‏فلسفه ، جمعه‏ های خالیِ بی‏ اتفاق ، پشت سر هم از تقویم‏ های روزگار خط می‏ خورند و هیچ جاده خوش ‏خبری ، تو را به این حوالی نمی ‏آورد . جمعه‏ ها همه پیر و خمیده ‏اند ؛ بی‏ حوصله و خاموش و سر درگریبان . لباسی به رنگ انتظار فرسوده ناامید دارند و چشم‏های شان بی ‏فروغ مانده . خورشید جمعه ‏ها ، از سر اجبار طلوع می‏ کند و هیچ رونقِ فریبایی ندارد . در سکوتی دلخراش ، میان آسمان می‏ نشیند و لحظه‏ شماری می‏ کند تا غروب ... و غروب ، این غم قدیمی نفس ‏گیر ، جمعه را در خویش می ‏فشرد و مچاله می‏ کند . غروب ، تمام غصه جمعه را آوار می‏ کند بر سر اهالی روزگار و خورشید زخم ‏خورده ، خورشید داغدار ، گریبان می‏ درد و خون می‏ بارد و زمین و زمانه را به سرخی غم ‏انگیز خویش ، دچار می‏ کند . این سزای ماست که روزهای مداوم ، در رفت و آمد روزمره سر به هوای خویش ، فریفته رنگ و رخساره دنیاییم و غروب پایان هفته ، به یاد دل شکیبایی می‏ افتیم که از ما به ما مهربان‏ تر است . این سزای ماست که آفتاب را از یاد برده ‏ایم و در انتظار رسیدن نجات‏ دهنده‏ ای ، ستاره ‏نمی‏ شمریم و بغض‏ های زمخت مان را ، بغض‏ های پنهان در پرده‏ های غرور را نمی‏ شکنیم ، تا باران ببارد .

اللهم عجل لولیک الفرج